'Vrienden vroegen: waarom heb jij een deuk in je kin? Zo begon het. Ik was 16. Vanaf dat moment ging ik erop letten. Op foto's zag ik wat ze bedoelden. Op internet ging ik kijken hoe een normale kin eruit ziet. En wat ik eraan kon doen.'
Omer (26) - ondernemer: "Fillers en implantaten wilde ik niet. Dat is onnatuurlijk. Ik was ook bang dat het zou verschuiven of lekken. Een paar jaar heb ik het laten rusten, maar de wens bleef. Als ik ging trouwen, wilde ik goed op de foto's staan. Dan moest ik er wel op tijd iets aan doen. Toen ben ik opnieuw gaan zoeken. Ik kwam bij een kliniek die me inderdaad wezen op het risico van infecties en schuiven van een kinimplantaat. Dat durfde ik niet aan. Na verder zoeken kwam ik bij de Brons-Mulié Methode: geen implantaat maar een operatie.
Ze legden me uit hoe het ging: onder narcose en dezelfde dag naar huis. Ik zag foto's van andere patiënten voor en na de operatie. Er werd een foto van mijn gezicht gemaakt en in de computer bewerkt. Zo zag ik meteen hoe het bij mij zou worden. En er was iemand bij het gesprek die de ingreep zelf had ondergaan. Zij wist precies hoe ik me voelde. En ze vertelde dat het haar heel erg was meegevallen.
Broodje kaas
De dag van de operatie was ik erg zenuwachtig. Ik had nog nooit een operatiekamer vanbinnen gezien. Maar de narcose werkte snel. Thuis heb ik de voorgeschreven pijnstillers ingenomen en rust gehouden. Op de vijfde dag kon ik een broodje kaas eten en na een week kon ik weer aan het werk. Mijn onderkaak bleef nog een tijdje gevoelloos, maar dat trok vanzelf weg. Het is me inderdaad meegevallen. En het echte resultaat vind ik nog mooier dan de predictiefoto. Het ziet er heel natuurlijk uit."
